روز کارگر در تورنتو و اعتصاب رانندگان تی تی سی






به دلیل وابستگی مردم در تورنتو به حمل و نقل شهری برای گذران زندگی شان، آنها را نه در تقابل که در تخاصم با حرکت قانونی و درخواست تضمین برای شغل مکانیک ها قرار داد.
سعید سلطانپور
30-04-2008


همانگونه که پیش بینی می شد باب کینر رئیس اتحادیه و آدام جیمبورونی 32 ساله رئیس کمیته تی تی سیدر آخرین لحظات یکشنبه شب هفته گذشته به توافق رسیدند و از اعتصابی که قرار بود ساعت 4 صبح دوشنبه آغاز شود، جلوگیری شد و بازیگران اصلی خوش و خندان این موفقیت را به هم تبریک گفتند.

از آدام جیمبورونی پرسیدم که با توجه به توافق 3% افزایش دستمزد رانندگان و مکانیک ها و با توجه به کمبود بودجه، به نظر می رسد تنها راه، افزایش قیمت بلیت است که وی پاسخ داد در سال 2008 قیمت بلیت افزایش نخواهد یافت.

خوشی دیوید میلر و جیمبورونی خیلی زود به ناخوشی مبدل شد وقتی که روز چهارشنبه 65% از کارکنان تی تی سی علیه این توافق نامه رای دادند. هرچند خبر شکاف در بین هفت رهبر اتحادیه تی تی سی به مطبوعات درز پیدا کرده بود و گویا تنها باب کینر این توافق نامه را با آدام جیمبورونی امضا کرده بود.

با رد شدن توافق نامه، اتحادیه تی تی سی برای اعتصاب اعلام آمادگی کرد ؛ موضوعی که صف بندی های جدیدی را علیه آنان به وجود آورد و چهره واقعی سیاست را بار دیگر نشان داد.

میلر معتقد بود که آنها حق اعتصاب بدون اعلام قبلی48 ساعته نداشتند، در حالی که این قرارداد رسما به تایید کارکنان نرسیده بود و آنها مدت دو هفته در حال مذاکره بودند و از نظر قانونی حق اعلام اعتصاب داشتند.

دیوید میلر که قبل از شهردار شدن عضو حزب ان.دی .پی و وکیل اتحادیه های کارگری وبه طرفداری از اتحادیه ها مشهور بود، در نوامبر سال 2003 با کمک اتحادیه های کارگری که نقش مهمی در انتخاب او به شهرداری تورنتو در برابر رقیب دست راستی قدرتمند و ثروتمندی مانند"جان توری" داشتند، پست شهرداری تورنتو را به دست آورد.رقابت بین این دو بسیار نزدیک بود و هیچ برنده ای از قبل در آمارگیری ها مشخص نشده بود.میلر با 43 درصد در مقابل جان توری با 38 درصد پیروز شد.

در این ماجرا، میلر سعی می کرد تا از موضع گیری علنی در مورد ضروری قلمداد کردن سرویس تی تی سی برای مردم که خواست حزب دست راستی "پی سی" است و حزب لیبرال هم با آن مخالفتی ندارد، خودداری کند.

آدام جیمبورونی همراه با دیوید میلر مجبور خواهند بوددر مورد درخواست قانونی در مورد ضروری قلمداد کردن تی تی سی توسط اعضای انجمن شهر سزار پالیوسو (لیبرال) Cesar Palacio و کلیف جنکینس Cliff Jenkins موضع گیری رسمی کنند.


موضع احزاب استان

دالتون مک گینتی رهبر حزب لیبرال از موضع گیری در مورد اعلام تی تی سی به عنوان یک سرویس ضروری خودداری کرد ولی در عین حال در را برای طرح چنین موضوعی باز گذاشت. مک گینتی اعلام کرد که در صورت درخواست نمایندگان آن را مورد بررسی قرارخواهد داد.

حزب "پی سی" به رهبری جان توری هم معتقد هستند که تی تی سی باید سرویس ضروری شناخته شود.

حزب ان. دی .پی که قاعدتا بایستی ازکارگران دفاع بکند تنها به یک دفاع توسط یک نماینده بسنده کرد و همراه دو حزب دیگر در جلسه فوق العاده پارلمان در روز یکشنبه قانون بازگشت به کارکارکنان تی تی سی را بدون هیچ مخالفتی همراه دیگر احزاب تصویب کرد.

به موجب این قانون اگر هر کدام از کارکنان تی تی سی به سرکار بازنمی گشتند روزانه 2000 دلار و اتحادیه آنان روزانه 25 هزار دلار جریمه می شدند.


اتحادیه های کارگری

تا آنجا که من جستجو کردم و از فعالان کارگری ایرانی تبار نزدیک به این جریانات پرسیدم حمایتی از سوی اتحادیه های کارگری و کارمندی کانادائی مانند سی. ای. دبلیو و فدراسیون کار انتاریو از اعتصاب تی تی سی نشد.این در حالی بود که رادیوهایی مانند 1010و 680 که عموما مواضع ضد کارگری دارند و نیز برخی از تلویزیونها به شدت علیه اعتصاب تی تی سی و کارکنان آن موضع گیری می کردند و سعی می کردند احساسات شنوندگان را علیه این حرکت تحریک کنند.

غیبت چپ ایرانی در کانادا

از سوی دیگر به نظر می آید که احزاب چپ ایرانی در کانادا که همواره برای رهبران جنبش کارگری در داخل ایران به اتحادیه های کارگری کانادا نامه می نویسند در این مورد سعی کردند نظاره گر باشند و یا حمایتشان بسیار کمرنگ بود شکی نیست که عدم حمایت ان. دی . پی که به طور سنتی باید از کارگران دفاع کند باعث منزوی تر شدن ان. دی .پی و منفعل شدن بخشی از نیروهای سوسیالیست در انتاریو و شاید هم انشعاباتی در اتحادیه های کارگری و کارمندی بشود.

به نظر می آید که اعتصاب کارکنان تی تی سی نشان داد که سیستم حاضر نیست هیچ گونه حرکت مستقلی از سوی کارگران و کارمندان را بپذیرد و سعی دارد که آن را به سازش بکشاند. اشتباه رهبران تی تی سی این بهانه را برای متحد شدن همه سیاستمداران درکنار سرمایه داران فراهم کرد.


خواست کارکنان تی تی سی و اشتباه فاحش آنان


شهرداری تورنتو قرارداد خرید واگنهای جدید را امضا کرده است و قرار است به زودی جایگزین قطارها و اتوبوسهای فرسوده ای شود که به یک کشور خارجی فروخته خواهند شد. مکانیک های شاغل در تی تی سی خبر از واگذاری سرویس این ماشین ها و واگن های جدید به بخش خصوصی (بیرون از اتحادیه تی تی سی) را شنیده اند و در قرارداد هم صحبتی از تضمین شغل آنان نیست و به همین دلیل این قرارداد را تایید نکردند.

اعتصاب حق قانونی تمامی اصناف و کارکنان کانادا منجمله کارکنان تی تی سی است. حقی که در کشور ما ایران یک آرزوی سرکوب شده است که بهای سنگینی هم برای فعالان آن دارد، ولی یک نکته در مبارزات کارگری در ایران است که در تقابل با کانادا قرار می گیرد. در ایران مبارزه برای بهبود وضعیت کارگران و کارمندان و حق اعتصاب و داشتن اتحادیه ها و سندیکاهای کارگری در ارتباط تنگاتنگ با مبارزات حق طلبانه و آزادی خواهانه مردم ما برای برقراری دموکراسی و برابری و عدالت اجتماعی است. در حالی که متاسفانه اتحادیه های کارگری و کارمندی کانادا تنها برای منافع آن گروه مشخص فعالیت می کنند و به نوعی ارزش حمایت را از دست داده و یا آن را زیر سئوال می برند.




هرچند تی تی سی جمعه شب و آخر هفته راکه قاعدتا کمتر مردم معمولی به آن تکیه دارند، برای اعتصاب انتخاب کردند ولی نباید از نظر دور داشت که به دلیل وابستگی مردم در تورنتو به حمل و نقل شهری برای گذران زندگی شان، آنها را نه در تقابل که در تخاصم با حرکت قانونی و درخواست تضمین برای شغل مکانیک ها قرار داد.ادامه چنین اعتصاباتی که حق طبیعی همه انسانهاست، در سیستم سرمایه داری کانادا که اکثریت مردم راطوری بار می آوردکه تنها به خود و منافع خود بیندیشند و نه منافع دیگران، عملا در بلند مدت ممکن نیست. به همین دلیل تی تی سی باید سرویس های خود را کم می کرد که تعادلی بین خواسته های به حق خود و رنج یک و نیم میلیون شهروند نیازمند به این سرویس ها، به وجود بیاورد.

سیستم اقتصادی و کاری در کانادا برای میلیونها مهاجر عادلانه نبوده و نیست. متاسفانه دغدغه نان و پرداخت قسط مسکندر کشورهای سرمایه داری مانند کانادا از زندانی کردن فعالان و کارگران در کشورهای استبدادی بهتر عمل میکند. نداشتن تضمین شغلی یکی از عاملهای مهم در کنار نگه داشتن مهاجران از مشارکت سیاسی به معنای واقعی است که با زیرکی اعمال می شود. آزادی بیان هست ولی شما که وقت ندارید که بیان کنید عملا عمل و فضا را در اختیار کسانی می گذارید که از نظر سیاسی و مالی تثبیت شده هستند و نبض شهر و استان و کشور را در دست دارند.